Διατροφή τέκνου ή τέκνων

Στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών/μητέρων είναι εργαζόμενες, η επιδίκαση για την διατροφή τέκνων είναι η πιο συνηθισμένη μορφή αγωγής διατροφής που υπάρχει. Συναντούμε αυτή την αγωγή ακόμα και μετά από συναινετικά διαζύγια, όπου το ζευγάρι αποφασίζει να αφήσει στον Δικαστή τον προσδιορισμό του ποσού του διατροφής. Πολύ ενδιαφερόμενοι μάλιστα συνηθίζουν να με ρωτούν: "Ποιό είναι το νόμιμο ποσό;" θεωρώντας ότι υπάρχει ένα στάνταρ ποσό διατροφής που δικαιούται κάθε παιδί ανάλογα με την ηλικία του. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς...

Το ανήλικο τέκνο, κι αν ακόμα έχει περιουσία, έχει δικαίωμα διατροφής από τους γονείς του, εφόσον τα εισοδήματα της περιουσίας του ή το προϊόν της εργασίας του δεν αρκούν για την διατροφή του. Αρκεί λοιπόν τα εισοδήματα του ανηλίκου παιδιού από την περιουσία του ή το προϊόν εργασίας του να μην επαρκεί για να δικαιούται διατροφής χωρίς να χρειάζεται προηγουμένως να εκποιήσει την περιουσία του. Ο υπόχρεος προς διατροφή γονέας δεν μπορεί να προβάλει τον ισχυρισμό ότι δεν μπορεί να δώσει διατροφή, επειδή, ενόψει των δικών του υποχρεώσεων θα κινδύνευε η δική του διατροφή, παρά μόνο στις εξής περιπτώσεις: Όταν το ανήλικο παιδί μπορεί να στραφεί εναντίον άλλου υπόχρεου ή όταν μπορεί το ανήλικο να διατραφεί από τα εισοδήματά του και την περιουσία του. Τότε μόνο ο υπόχρεος προς διατροφή γονέας μπορεί να προβάλει αυτό τον ισχυρισμό (ότι δεν μπορεί να δώσει διατροφή) ενώ θα πρέπει και να αποδείξει α) το ενεργητικό της περιουσίας του (το εισόδημα του από την εργασία του, την κάθε είδους περιουσία του απ οπουδήποτε αυτή προέρχεται, την ικανότητα του προς εργασία) β) τις λοιπές υποχρεώσεις του. Σ' αυτές περιλαμβάνονται τυχόν υποχρεώσεις διατροφής τρίτων προσώπων οι οποίες προηγούνται ή συμπορεύονται με την υποχρέωση διατροφής προς το παιδί του καθώς και κάθε άλλου είδους υποχρεώσεις του γ) την διακινδύνευση της διατροφής του. Θα πρέπει δηλαδή να αποδείξει ότι η οικονομική του κατάσταση είναι τέτοια που αν αυτός υποχρεωνόταν να καταβάλει διατροφή θα υπήρχε άμεσος κίνδυνος να μην μπορεί να διαθρέψει τον εαυτό του.

Το μέτρο της διατροφής προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες του παιδιού όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής του (την ηλικία του την υγεία του, τις ικανότητές του κ.λ.π.) και περιλαμβάνει όσα είναι αναγκαία για την συντήρηση, την ανατροφή, την επαγγελματική και εν γένει εκπαίδευση του. Το ύψος της διατροφής μπορεί να προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες του, το κόστος ζωής και παύει, αυξάνεται ή μειώνεται από το δικαστήριο σε κάθε περίπτωση που μεταβληθούν οι όροι της διατροφής. Η υποχρέωση διατροφής παύει με τον θάνατο του δικαιούχου ή του υποχρέου, ενώ παραίτηση από διατροφή για το μέλλον δεν ισχύει. Τις αξιώσεις διατροφής που έχει το παιδί κατά του γονέα ο οποίος δεν έχει τη επιμέλεια του, τις ασκεί ο γονέας που έχει την επιμέλεια του παιδιού. Εφόσον υπάρχει επείγουσα περίπτωση ή επικείμενος κίνδυνος, μπορεί να επιδικασθεί προσωρινή διατροφή με την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων.

Τέλος, η παραβίαση της υποχρέωσης διατροφής αποτελεί ποινικό αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους. Συγκεκριμένα σε περίπτωση που κάποιος έχει υποχρέωση διατροφής (στην προκειμένη περίπτωση ο γονέας ) που του την έχει επιβάλει ο νόμος και την έχει αναγνωρίσει , έστω και προσωρινά το δικαστήριο, με τέτοιο τρόπο ώστε ο δικαιούχος (στην προκειμένη περίπτωση το παιδί) να υποστεί στερήσεις ή να αναγκαστεί να δεχτεί βοήθεια, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ένα έτος.

πηγή: www.nomikoi-prosanatolismoi.com

Δημήτριος Χ. Καραγιάννης, Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη – Αθήνα