Επανέκδοση βιβλίου από άλλο εκδότη λόγω πτώχευσης του αρχικού εν αγνοία της συγγραφέως (Εφετείο Θεσσαλονίκης, αριθμός απόφασης 1683/2011)

Περίληψη: Βελτιωμένη επανέκδοση βιβλίου σε άλλο εκδοτικό οίκο λόγω πτώχευσης του αρχικού εκδότη. Παράλληλη εν αγνοία της συγγραφέως και χωρίς τη συγκατάθεσή της επανέκδοση και διάθεση στην κυκλοφορία του βιβλίου από άλλον εκδοτικό οίκο που απέκτησε ως υπερθεματιστής τα βιβλία από τον αρχικό εκδότη. Αποζημίωση για ηθική βλάβη.

[...] Κατά το άρθρο 1 παρ. 1 του Ν 2121/1993 «οι πνευματικοί δημιουργοί, με τη δημιουργία του έργου, αποκτούν πάνω σ’ αυτό πνευματική ιδιοκτησία που περιλαμβάνει, ως αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα, το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργου (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού του δεσμού προς αυτό (ηθικό δικαίωμα)». Με το άρθρο 2 παρ. 1 του ίδιου νόμου ορίζεται ότι «Ως έργο νοείται κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή, ιδίως τα γραπτά ή προφορικά κείμενα, οι μουσικές συνθέσεις, με κείμενο ή χωρίς, τα θεατρικά έργα, με μουσική ή χωρίς ... οι φωτογραφίες, τα έργα των εφαρμοσμένων τεχνών, οι εικονογραφήσεις, οι χάρτες, τα τρισδιάστατα έργα που αναφέρονται στη γεωγραφία, την τοπογραφία, την αρχιτεκτονική ή την επιστήμη». Σύμφωνα με το άρθρο 6 του ανωτέρω νόμου, ο δημιουργός ενός έργου είναι ο αρχικός δικαιούχος του περιουσιακού και του ηθικού δικαιώματος του έργου, τα δικαιώματα - δε αυτά αποκτώνται πρωτογενώς και χωρίς διατυπώσεις. Από το συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει, ότι το έργο, ως πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή προσιτή στις αισθήσεις, προστατεύεται από τις εν λόγω και λοιπές διατάξεις του νόμου αυτού, εφόσον ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις της γενικής ρήτρας (άρθρο 2 παρ. 1), δηλαδή εφόσον είναι πρωτότυπο (ΑΠ 872/2009, ΑΠ 152/2005 δημ. Νόμος). Ειδικότερα, το περιουσιακό δικαίωμα δίνει στο δημιουργό εκτός των άλλων, την εξουσία να επιτρέπει ή να απαγορεύει α) την εγγραφή του έργου, δηλαδή την πρώτη υλική ενσωμάτωσή του πάνω σε κάποιο υλικό φορέα, που αποτελεί τη βάση για την αναπαραγωγή του σε ένα ή περισσότερα αντίτυπα, με προορισμό συνήθως τη δημόσια χρήση, β) την αναπαραγωγή του έργου, δηλαδή την παραγωγή νέων υλικών υποστρωμάτων (αντιτύπων), όπου επαναλαμβάνεται η αρχική ενσωμάτωση του έργου και η οποία μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε μέσο (μηχανικά, ηλεκτρονικά, με μέσα της εκδοτικής τεχνικής, όπως φωτοτύπηση, φωτοσύνθεση κ.λπ.) και γ) τη θέση του έργου σε κυκλοφορία, εξουσία, που περιλαμβάνει τις πράξεις, με τις οποίες το έργο γίνεται προσιτό στο κοινό (κυρίως διάδοση και διανομή) και υλοποιείται, εκτός άλλων, με τη μεταβίβαση (λόγω πώλησης ή δωρεάς) της κυριότητας του υλικού φορέα ενσωμάτωσης του έργου (πρωτοτύπου ή αντιτύπων), η οποία όμως (μεταβίβαση της κυριότητας) δεν επιφέρει μεταβίβαση καμιάς από τις εξουσίες του περιουσιακού δικαιώματος (άρθρο 17), εκτός αν υπάρχει αντίθετη συμφωνία με το δημιουργό (Κουμάντου ό.π., σελ. 207, 208, 210). Τέλος, κατά το άρθρο 65 παρ. 1 του Ν 2121/1993 , σε κάθε περίπτωση προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας ή του συγγενικού δικαιώματος ο δημιουργός ή ο δικαιούχος του συγγενικού δικαιώματος μπορεί να αξιώσει την αναγνώριση του δικαιώματός του, την άρση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον. Κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, όποιος υπαιτίως προσέβαλε την πνευματική ιδιοκτησία ή τα συγγενικά δικαιώματα άλλου, υποχρεούται σε αποζημίωση και ικανοποίηση της ηθικής βλάβης. Η αποζημίωση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από το διπλάσιο της αμοιβής, που συνήθως ή κατά νόμο καταβάλλεται για το είδος της εκμετάλλευσης που έκανε χωρίς την άδεια ο υπόχρεος. Εξάλλου, κατά την παρ. 3 του ίδιου ως άνω άρθρου, αντί για αποζημίωση και χωρίς να απαιτείται υπαιτιότητα του υπόχρεου ο δημιουργός μπορεί να αξιώσει την καταβολή του ποσού, κατά το οποίο ο υπόχρεος έγινε πλουσιότερος από την εκμετάλλευση του έργου. Οι ως άνω προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις έχουν σχετική αυτοτέλεια και μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς άμεση προσφυγή στις γενικές διατάξεις του ΑΚ, οι οποίες μόνο συμπληρωματικά θα τύχουν εφαρμογής (ΕφΑθ 1388/2000 ΕλλΔνη 41,1408). Σύμφωνα με τις πιο πάνω διατάξεις, σε περίπτωση προσβολής παρέχεται στο δημιουργό αξίωση για αναγνώριση του δικαιώματος, ενώ σε περίπτωση παράνομης υπαίτιας προσβολής δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση και ικανοποίηση της ηθικής βλάβης, που υπέστη. Προσβολή του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας πάνω στο έργο είναι κάθε πράξη, που επεμβαίνει στις εξουσίες (ηθικές και περιουσιακές) του δημιουργού, εφόσον η πράξη αυτή γίνεται χωρίς την άδεια του δημιουργού ή χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος που να αίρει τον παράνομο χαρακτήρα της προσβολής, όπως συναίνεση του δημιουργού, συμβατικός περιορισμός κ.λπ. (ΕφΑθ 6234/2007 , ΕφΘεσ 1286/2007, ΕφΑθ 143/2004 δημ. Νόμος). Επομένως, σύμφωνα με τις ως άνω διατάξεις του άρθρου 65 παρ. 2 του Ν 2121/1993 , σε συνδυασμό και με αυτές των άρθρων 57, 58, 297, 298,914 και 932 ΑΚ, κάθε πράξη που έχει ως αντικείμενο και περιεχόμενο όμοιο με το αντικείμενο και περιεχόμενο της πνευματικής ιδιοκτησίας, εφόσον αυτή δεν συντελείται από τον δικαιούχο ή με τη συναίνεσή του, συνιστά αντικειμενικά παράνομη πράξη, οπότε συντρεχόντων και των λοιπών ουσιαστικών όρων του άρθρου 914 του ΑΚ, όπως η υπαιτιότητα, η ύπαρξη ζημίας και ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ παρανόμου πράξεως και ζημίας, γεννιέται αξίωση προς αποζημίωση και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης (ΑΠ 919/2007 δημ. Νόμος, ΕφΑθ 6234/2007 δημ. Νόμος, ΕφΘεσ 1286/2007 ΕπισκΕΔ 2008,525, ΕφΘεσ 3022/2006 ΕπισκΕΔ 2007,432, ΕφΑθ 9040/2000 ΕλλΔνη 2002,217). Ο δικαιούχος υποχρεούται να αποδείξει το γεγονός ότι είναι φορέας του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, την ταυτότητα των έργων και την πράξη προσβολής των ηθικών και περιουσιακών εξουσιών. Εφόσον ζητεί πέρα από την άρση και παράλειψη της προσβολής και αποζημίωση, θα πρέπει να αποδείξει την υπαιτιότητα και το μέγεθος της ζημίας. Επειδή η επέμβαση είναι κατ’ αρχήν πράξη παράνομη, ο δικαιούχος δεν οφείλει να αποδείξει το γεγονός ότι η προσβολή έγινε χωρίς την άδειά του ή ότι συντρέχει άλλος λόγος άρσεως του παρανόμου. Η ίδια η πράξη της προσβολής συνεπάγεται και το παράνομο. Εκείνος ο οποίος αρνείται τη συνδρομή της προσβολής οφείλει να το αποδείξει (ΕφΑθ 885/2009 ΔΕΕ 2009,707). [...] Από την ένορκη κατάθεση της μάρτυρα της ενάγουσας που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου (η εναγομένη δεν πρότεινε μάρτυρα), από τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν νόμιμα οι διάδικοι και λαμβάνονται υπόψη είτε προς άμεση απόδειξη είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, από την ανωμοτί κατάθεση του νομίμου εκπροσώπου της εναγομένης, που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και περιέχεται στα πρακτικά συνεδρίασης αυτού καθώς και από τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, που λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως (άρθρο 336 αρ. 4 ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα: Η ενάγουσα η οποία είναι δικηγόρος και ασχολείται παράλληλα με τη διδασκαλία της γερμανικής νομικής ορολογίας, μετά από τη συστηματοποίηση και επεξεργασία του διδακτικού υλικού, συνέγραψε ένα βιβλίο με τον ελληνικό τίτλο «Ε.Γ.Ν.Ο. και το γερμανικό τίτλο «H.D.J.T.». Ακολούθως δυνάμει του από 18.7.1991 ιδιωτικού συμφωνητικού που κατάρτισε με την ανώνυμη εταιρία εκδόσεως βιβλίων με την επωνυμία «Π.», η τελευταία ανέλαβε την έκδοση και διακίνηση του βιβλίου της, που έχει ως θέμα την απόδοση της γερμανικής νομικής ορολογίας από τη γερμανική στην ελληνική γλώσσα. Το βιβλίο αυτό πράγματι εκδόθηκε σε 2.000 αντίτυπα, από τα οποία 30 συμφωνήθηκε να κρατήσει η ενάγουσα «τιμής ένεκεν» και κυκλοφόρησε από το Δεκέμβριο του 1993 σε ολόκληρη την Ελλάδα από τον ανωτέρω εκδοτικό οίκο, με το διεθνή πρότυπο αριθμό βιβλίου ISBN (INTERNATIONAL STANDARDS ΒΟΟΚ NUMBER) ..., που καταχωρήθηκε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Τα συγγραφικά δικαιώματα της ενάγουσας συμφωνήθηκαν σε ποσοστό 27% επί της χονδρικής τιμής του κάθε βιβλίου που θα πωλούσε ο εκδοτικός οίκος, με βάση ετήσια εκκαθάριση ενώ η ενάγουσα θα συμμετείχε στην έκδοση με το ποσό των 300.000 δραχμών. Από το Δεκέμβριο του 1993 έως το Μάρτιο του 2003, πωλήθηκαν συνολικά 1.272 αντίτυπα του βιβλίου, με βάση τις τρεις εκκαθαρίσεις που έλαβαν χώρα στις 8.5.1995, 10.11.1999 και 20.3.2003 αντίστοιχα (βλ. σχετικές εκκαθαρίσεις συγγραφικών δικαιωμάτων). Συνεπώς, παρέμειναν αδιάθετα 698 αντίτυπα, δεδομένου ότι είχαν πωληθεί 1.272 βιβλία και επιπλέον η ενάγουσα είχε κρατήσει, όπως προαναφέρθηκε, άλλα 30 βιβλία {2.000 - (1272 + 30)}. Περί το Νοέμβριο του 2004, ο εκδοτικός οίκος «Π.» διέκοψε οριστικά τη λειτουργία του και στη συνέχεια κηρύχθηκε σε κατάσταση πτώχευσης με την 13014/2006 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Στις 28.9.2005 διενεργήθηκε δημόσιος αναγκαστικός πλειστηριασμός κινητών πραγμάτων του ανωτέρω εκδοτικού οίκου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν 120.000 αντίτυπα βιβλίων στοκ, εκδόσεως «Π.» και 80.000 αντίτυπα ξενόγλωσσων διδακτικών βιβλίων, αντί του συνολικού ποσού των 3.600 ευρώ. Τα εν λόγω κινητά κατακυρώθηκαν στην εναγομένη, επίσης ανώνυμη εκδοτική εταιρία, η οποία κατέβαλε το πλειστηρίασμα. Μεταξύ των βιβλίων αυτών περιλαμβάνονταν και 504 αντίτυπα του βιβλίου της ενάγουσας, σύμφωνα με την «καρτέλα είδους» της εναγομένης, όπως έγινε δεκτό από την εκκαλουμένη, η οποία δεν πλήττεται ως προς την κρίση της αυτή. Μετά από αυτά η ενάγουσα αποφάσισε να επανεκδώσει το βιβλίο της, αφού προηγουμένως πραγματοποίησε αλλαγές στα κείμενα, το συμπλήρωσε και το βελτίωσε. Έτσι ήρθε σε συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο «U.», δυνάμει του από 8.3.2008 μεταξύ τους συμφωνητικού και τον Απρίλιο του 2008 εκδόθηκε και κυκλοφόρησε το βιβλίο της (ενάγουσας) με τον ελληνικό τίτλο «Ε.Γ.Ν.Ο.» και το γερμανικό τίτλο «H.D.J.F.» και ISBN .... Τα σχετικά συγγραφικά δικαιώματα της ενάγουσας συμφωνήθηκαν σε ποσοστό 20% επί της λιανικής τιμής πώλησης κάθε βιβλίου, ύστερα από εκκαθαρίσεις που θα γίνονταν κάθε έτος. Δυνάμει σχετικού όρου του συμφωνητικού η ενάγουσα δεν θα είχε δικαίωμα να αναθέσει νέα έκδοση αυτού του βιβλίου σε άλλον εκδότη, με την ίδια στοιχειοθέτηση και μορφή βιβλίου, με ποινή απώλειας όλων των δικαιωμάτων της. Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι στις 12.5.2008 η ενάγουσα διαπίστωσε ότι στην ιστοσελίδα της υπηρεσίας ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ υπήρχε καταχώριση από την εναγομένη - εκδόσεις Ε. ως ακολούθως: Τ. Π., Ε.Γ.Ν.Ο. = H.D.J.T./P.T., Θεσσαλονίκη: Ε. 2007, 269 σ. 22x16 εκ. με κωδικό αριθμό: ISBN: ... (Μαλακό εξώφυλλο, κυκλοφορεί 15,67 Ευρώ, η τιμή περιλαμβάνει 4,5% ΦΠΑ και στην ιστοσελίδα δίπλα στην καταχώριση υπήρχε φωτογραφία του εξωφύλλου του βιβλίου που εκδόθηκε το 1993 από τον εκδοτικό οίκο «Π.», όμως υπό το λογότυπο των εκδόσεων της εναγομένης. Επίσης και στον κατάλογο βιβλίων της εναγομένης, στην ιστοσελίδα της ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ (Εθνικού Κέντρου Bιβλίoυ), προκύπτει ότι το βιβλίο της ενάγουσας είναι καταχωρημένο με τα ίδια ως άνω στοιχεία. Μετά από την καταχώριση του νεοεκδοθέντος βιβλίου της ενάγουσας από την εταιρία «U.», στην ανωτέρω ιστοσελίδα της ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ, υπήρχαν οι ακόλουθες δύο καταχωρίσεις σχετικά με το βιβλίο της ενάγουσας: «Τ. Π., Ε.Γ.Ν.Ο. = H.D.J.F.», Αθήνα, U., 2008 306 σ., 24χ17 και καταχώριση υπό τον τίτλο επανέκδοση «Ε. 2007», με κωδικό ISBN ... (ISBN που έφερε η έκδοση U.) και τιμή 25 ευρώ (βλ. από 13.5.2008 αντίγραφα των σχετικών καταχωρίσεων). Από την επισκόπηση των δύο βιβλίων δηλαδή του βιβλίου που εξέδωσε και κυκλοφόρησε ο εκδοτικός οίκος «Π.» το έτος 1993 και αυτού που τέθηκε σε κυκλοφορία από την εναγομένη προκύπτει ότι αυτά έφεραν τις ακόλουθες διαφορές: Το πρώτο έφερε στο εξώφυλλό του το λογότυπο των εκδόσεων «Π.» ενώ το δεύτερο το λογότυπο των εκδόσεων της εναγομένης «Ε.». Περαιτέρω στο εξώφυλλο του πρώτου αναγραφόταν «P.T.R.U.L.F.J.T.Α.G.I.T.» ενώ στο εξώφυλλο του δεύτερου «Ρ.T.R.T.U.L.- B.F.J.Α.G.I.T.» και, όπως πρoαναφέρθηκε, ενώ το πρώτο έφερε στο πίσω μέρος του το διεθνή αριθμό ISBN ..., το δεύτερο έφερε το διεθνή αριθμό ISBN ... και επιπλέον από το δεύτερο είχαν αφαιρεθεί τα εσώφυλλα του βιβλίου που αναφερόταν στις εκδόσεις «Π.» (βλ. προσκομιζόμενα αντίτυπα). Υπό τη δεύτερη μορφή του, με έτος έκδοσης 2007 και τιμή 15,67 ευρώ διετίθετο προς πώληση από την εναγομένη και μέσω των ιστοσελίδων των βιβλιοπωλείων «Δ.» και «Έ.», η ίδια δε η ενάγουσα το προμηθεύτηκε από το βιβλιοπωλείο Ζ. στις 13.5.2008. Ενόψει των ανωτέρω αποδείχθηκε ότι η εναγομένη εταιρία προέβη σε επανέκδοση και διάθεση στην κυκλοφορία του βιβλίου της ενάγουσας, με τη μορφή που περιγράφεται παραπάνω (με το λογότυπο της εναγομένης και νέο ISBN, με παραλλαγμένο τον τίτλο του εξωφύλλου και αφαίρεση εσωφύλλων), εν αγνοία της ενάγουσας και χωρίς τη συγκατάθεσή της, με αποτέλεσμα να προσβάλει με τον τρόπο αυτό υπαιτίως το δικαίωμά της ως πνευματικής δημιουργού. Η εναγομένη ισχυρίστηκε πρωτοδίκως και με το σχετικό πρώτο λόγο της έφεσής της ότι τα 504 βιβλία που είχαν εκδοθεί από τον «Π.» και απέκτησε ως υπερθεματίστρια, τα έθεσε σε κυκλοφορία στην αρχική τους μορφή χωρίς καμία μεταβολή και μόνο σε 5-6 αντίτυπα έθεσε το δικό της λογότυπο στη θέση του αρχικού για να προβάλλει το βιβλίο και να το προωθήσει μέσω του ηλεκτρονικού της βιβλιοπωλείου. Τον ανωτέρω ισχυρισμό της επανέλαβε κατά την εξέτασή του ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, ο νόμιμος εκπρόσωπος της εναγομένης. Ο ισχυρισμός της όμως αυτός είναι αβάσιμος γιατί, αν πράγματι δεν είχε πρόθεση να κυκλοφορήσει το βιβλίο με το δικό της λογότυπο, δεν θα προέβαινε σε καταχώριση στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και δεν θα ελάμβανε νέο ISBN. Άλλωστε η εναγομένη εταιρία γνωρίζει τις προϋποθέσεις για την επανακυκλοφορία ενός βιβλίου και συγκεκριμένα ότι απαιτείται άδεια του πνευματικού δημιουργού του. Ο νόμιμος εκπρόσωπός της κατά την ανωμοτί εξέτασή του κατέθεσε ότι η εναγομένη, η οποία απέκτησε κατά τον προαναφερόμενο πλειστηριασμό βιβλία και άλλων συγγραφέων, προέβη σε επανέκδοσή τους, αφού προηγουμένως έλαβε την άδειά τους, ενώ κατέθεσε ότι δεν ζητήθηκε τέτοια άδεια από την ενάγουσα, αφού δεν τους ενδιέφερε η θεματική της ενότητα. Τέλος, το γεγονός ότι η εναγομένη απέκτησε στον πλειστηριασμό τα βιβλία των εκδόσεων «Π.», σημαίνει ότι της μεταβιβάστηκε η κυριότητα του υλικού φορέα όπου έχει ενσωματωθεί το έργο της ενάγουσας δηλαδή το βιβλίο χωρίς να αποκτήσει εξουσία εκμετάλλευσης αυτού (βλ. άρθρο 17 του Ν 2121/1993 ) δηλαδή δικαίωμα επανέκδοσης, το οποίο δικαίωμα παρέμεινε στην ενάγουσα με την ιδιότητά της ως πνευματικής δημιουργού, μετά την πτώχευση του ανωτέρω εκδοτικού οίκου. Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι η εναγομένη διέθεσε 102 αντίτυπα υπό τη μορφή που είχαν εκδοθεί και είχαν κυκλοφορήσει από τον εκδοτικό οίκο «Π.», με ISBN ..., όπως αποδεικνύεται από την προσκομιζόμενη από την ίδια καρτέλα είδους και συνεπώς απέμειναν 402 αντίτυπα (504-102), τα οποία κυκλοφόρησαν και διατέθηκαν προς πώληση παραλλαγμένα, όπως προαναφέρθηκε, με το λογότυπο της εναγομένης και νέο ISBN .... Από την εμπορική εκμετάλλευση του επιδίκου έργου, χωρίς άδεια της ενάγουσας, η εναγομένη κατέστη αδικαιολόγητα πλουσιότερη, αφού απέφυγε να καταβάλει στην ενάγουσα, όσα δικαιούται ως πνευματικός δημιουργός και δη την αμοιβή που συνήθως καταβάλλεται για τα συγγραφικά δικαιώματά της για την εκμετάλλευση του δικαιώματος της πνευματικής ιδιοκτησίας. Ειδικότερα, η εναγομένη έγινε πλουσιότερη κατά το ποσό των 1.260,67 ευρώ ήτοι 15,68 ευρώ λιανική τιμή πώλησης κάθε αντιτύπου x 402 αντίτυπα = 6.303,36 ευρώ x 20% η αμοιβή της ενάγουσας από κάθε βιβλίο, ποσό που πρέπει να της επιδικαστεί κατ’ άρθρο 65 παρ. 3 του Ν 2121/1993 . Συνεπώς το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που δέχθηκε τα ανωτέρω δεν έσφαλε αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε το αποδεικτικό υλικό. Πρέπει λοιπόν να απορριφθούν ως αβάσιμοι οι πρώτος και δεύτερος λόγοι της έφεσης, με τους οποίους η εναγομένη υποστηρίζει τα αντίθετα. Εξάλλου, η ενάγουσα υπέστη ηθική βλάβη από την υπαίτια και παράνομη πράξη της εναγομένης για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούται χρηματικής ικανοποίησης. Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη το είδος και το μέγεθος της προσβολής καθώς και την οικονομική κατάσταση των διαδίκων, καθορίζει αυτή στο εύλογο ποσό των 2.000 ευρώ. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο το οποίο με την εκκαλουμένη απόφαση επιδίκασε το ποσό των 9.000 ευρώ έσφαλε και συνεπώς είναι βάσιμος ο τρίτος λόγος της έφεσης. Επομένως, πρέπει να γίνει δεκτή η έφεση ως κατ’ ουσία βάσιμη και αφού εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση και μάλιστα στο σύνολό της (καθόσον αφορά την εναγομένη), για την ενότητα της εκτέλεσης, ώστε να εκδοθεί, ενιαία απόφαση, στην οποία περιλαμβάνονται όσα κεφάλαια της προσβαλλόμενης απόφασης παρέμειναν αλώβητα και όσα έχουν με την έφεση μεταρρυθμιστεί (ΑΠ 748/1984 ΕλλΔνη 26,642), να διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο και αφού δικαστεί η αγωγή, να γίνει αυτή εν μέρει δεκτή, ως και ουσιαστικά βάσιμη και να υποχρεωθεί η εναγομένη να καταβάλει στην ενάγουσα το συνολικό ποσό των 3.260,67 ευρώ (1.260,67 + 2.000), από το οποίο 2.000 ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής (το υπόλοιπο ποσό δεν ζητήθηκε νομιμοτόκως) και να απαγορευτεί κάθε μελλοντική κυκλοφορία και διάθεση του επιδίκου βιβλίου με τον αναφερόμενο στο διατακτικό τίτλο. [...] [Δέχεται την έφεση και εν μέρει την αγωγή.]

πηγή: nbonline.gr

Δημήτριος Χ. Καραγιάννης, δικηγόρος, Θεσσαλονίκη - Αθήνα.