Απώλεια ελληνικής ιθαγένειας κατά τον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας (Συμβούλιο της Επικρατείας, αριθμός απόφασης 35/2011)
Περίληψη: Ιθαγένεια και απώλεια αυτής κατά το άρθρο 19 του ΚΕΙ. Η προσβαλλόμενη απόφαση του Υφυπουργού Εσωτερικών δεν κοινοποιήθηκε στην αιτούσα, ούτε συνάγεται πλήρης γνώση της και η ασκηθείσα μετά την πάροδο μακρού χρόνου αίτηση ακύρωσης είναι εμπρόθεσμη. Η κρίση της Διοικήσεως περί ελλείψεως προθέσεως της αιτούσας να επιστρέψει στην Ελλάδα, στηριζόμενη μόνο στην έλλειψη περιουσίας, κλονίζεται από την άσκηση του εκλογικού της δικαιώματος και τα εκδοθέντα στο όνομά της διαβατήρια. Δεκτή η αίτηση ακύρωσης.
[...] 1. Επειδή, για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (1996557, 1492771/2004 ειδικά έντυπα παραβόλου). 2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της Φ.22723/6449/4.4.1992 αποφάσεως του Υφυπουργού Εσωτερικών, καθ` ο μέρος δι` αυτής η αιτούσα, κατόπιν συμφώνου γνώμης του Συμβουλίου Ιθαγενείας (συνεδρίαση 1197/25.2.1992), κηρύχθηκε απολέσασα την ελληνική ιθαγένεια, κατά το άρθρο 19 του Κώδικος Ελληνικής Ιθαγενείας. 3. Επειδή, η κρινομένη αίτηση κατατέθηκε στην Γραμματεία του Συμβουλίου της Επικρατείας στις 23.8.2004, δηλαδή 12 έτη μετά την έκδοση της προσβαλλομένης πράξεως, της οποίας δεν προκύπτει κοινοποίηση στην αιτούσα. Δεν δύναται, όμως, παρά την πάροδο τόσον μακρού χρόνου, να συναχθεί εξ αυτού τεκμήριο πλήρους γνώσεως της προσβαλλομένης πράξεως εκ μέρους της αιτούσης, εφ` όσον, μετά την έκδοση της πράξεως αυτής, αφ` ενός μεν η αιτούσα, όπως προκύπτει από το εκλογικό της βιβλιάριο, εψήφισε κατά τις βουλευτικές εκλογές της 9.4.2000, αφ` ετέρου δε εξακολουθούσαν να εκδίδονται στο όνομα της αιτούσης (η οποία, όπως προβάλλεται με την κρινομένη αίτηση και δεν αμφισβητείται από την Διοίκηση, είχε προσωρινά εγκατασταθεί στην Γερμανία) διαβατήρια από το Ελληνικό Προξενείο του Dortmund και τη Νομαρχία Ροδόπης (βλ. τα προσκομιζόμενα, από 13.8.1996 και 8.8.2001 διαβατήρια πενταετούς ισχύος, αντιστοίχως). 4. Επειδή, η προσβαλλομένη πράξη εκδόθηκε κατ` επίκλησιν του άρθρου 19 του τότε ισχύοντος Κώδικος Ελληνικής Ιθαγενείας (Κ.Ε.Ι.), ο οποίος είχε κυρωθεί με το ν.δ. 3370/1955 (Φ.Ε.Κ. 258 Α΄), το άρθρο δε αυτό - το οποίο, μετά την έκδοση της προσβαλλομένης, καταργήθηκε με το άρθρο 9 παρ. 14 του ν. 2623/1998 (Φ.Ε.Κ. 139 Α΄) - ώριζε τα εξής : «Αλλογενής εγκαταλιπών το ελληνικόν έδαφος άνευ προθέσεως παλιννοστήσεως δύναται να κηρυχθεί απολέσας την ελληνικήν ιθαγένειαν. Τούτο ισχύει και δια τον αλλογενή τον γεννηθέντα και κατοικούντα εν τη αλλοδαπή …. Περί τούτων αποφαίνεται ο Υπουργός των Εσωτερικών μετά σύμφωνον γνώμην του Συμβουλίου Ιθαγενείας». 5. Επειδή, από τα στοιχεία του φακέλλου προκύπτουν τα εξής : H αιτούσα γεννήθηκε το έτος 1962 στο Μέγα Δουκάτο του Νομού Ροδόπης, ως τέκνο γονέων ελλήνων υπηκόων και ήταν εγγεγραμμένη στα δημοτολόγια του δημοτικού διαμερίσματος Αμαράντων του Δήμου Μαρώνειας (πρώην Κοινότητας Αμαράντων) του Νομού Ροδόπης. Κατόπιν του Ε.Π. 16/28.5.1991 πιστοποιητικού του Προέδρου της Κοινότητας Αμαράντων Νομού Ροδόπης και του 115/70514/2-α/28.11.1991 εγγράφου της Αστυνομικής Διευθύνσεως Ροδόπης, η Διεύθυνση Κρατικής Ασφαλείας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, με το 1/822622-545932/9.1.1992 έγγραφό της, πληροφόρησε το Τμήμα Ιθαγενείας του Υπουργείου Εσωτερικών, ότι η αιτούσα : α) αναχώρησε νομότυπα, ως κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου η ισχύς του οποίου έληξε στις 16.9.1991, το έτος 1987 για την Τουρκία, όπου εγκαταστάθηκε μονίμως και όπου διέμενε και ο σύζυγός της, ο οποίος είχε αποστερηθεί την ελληνική ιθαγένεια το έτος 1988 και β) δεν άφησε ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα, γεγονός που στοιχειοθετεί πρόθεση μη επανόδου της. Εν όψει των στοιχείων αυτών, κατόπιν της συμφώνου γνώμης του Συμβουλίου Ιθαγενείας (συνεδρίαση 1197/25.2.1992), η αιτούσα κηρύχθηκε, με την προσβαλλομένη Φ.22723/6449/4.4.1992 απόφαση του Υφυπουργού Εσωτερικών, ως απολέσασα την ελληνική ιθαγένεια, κατά το προπαρατεθέν άρθρο 19 του Κώδικος Ελληνικής Ιθαγενείας. 6. Επειδή, από τα ανωτέρω στοιχεία προκύπτει ότι η Διοίκηση συνήγαγε την πρόθεση της αιτούσης να μη επιστρέψει στην Ελλάδα από το γεγονός ότι η αιτούσα δεν κατέλιπε ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα. Και ναι μεν η αιτούσα δεν επικαλείται ούτε προσκομίζει στοιχεία για την απόδειξη της υπάρξεως ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα, η κρίση, όμως, της Διοικήσεως περί ελλείψεως προθέσεως της αιτούσης να επιστρέψει στην Ελλάδα κλονίζεται από τα στοιχεία που προσκομίζει η αιτούσα και, ειδικώτερα, α) από το εκλογικό της βιβλιάριο, από το οποίο προκύπτει ότι, μετά την έκδοση της προσβαλλομένης, η αιτούσα εψήφισε στις βουλευτικές εκλογές της 9.4.2000 και β) από τα εκδοθέντα στο όνομά της από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στο Dortmund της Γερμανίας και από τη Νομαρχία Ροδόπης, από 13.8.1996 και από 8.8.2001 αντιστοίχως, διαβατήρια πενταετούς ισχύος.
Για τον λόγο, επομένως, αυτόν, ο οποίος βασίμως προβάλλεται, πρέπει να γίνει δεκτή η κρινομένη αίτηση και να ακυρωθεί η προσβαλλομένη πράξη ως ανεπαρκώς αιτιολογημένη. Διά ταύτα Δέχεται την κρινομένη αίτηση, Ακυρώνει την Φ.22723/6449/4.4.1992 απόφαση του Υφυπουργού Εσωτερικών, Διατάσσει την επιστροφή του παραβόλου, και Επιβάλλει στο Δημόσιο την δικαστική δαπάνη της αιτούσης, η οποία ανέρχεται στο ποσόν των εννεακοσίων είκοσι (920) ευρώ.
πηγή: http://lawdb.intrasoftnet.com/nomos
Δικηγορικό Γραφείο "Δημήτριος Χ. Καραγιάννης", Θεσσαλονίκη - Αθήνα