Περίληψη: Μνηστεία. Υπαναχώρηση από τη μνηστεία. Υπαιτιότητα. Υποχρέωση του υπαιτίου για αποζημίωση. Τι περιλαμβάνει η αποζημίωση. Χρηματική ικανοποίηση για προσβολή της προσωπικότητας του ανυπαίτιου μνηστήρα. Πολιτική δικονομία. Αντέφεση. Προσβολή με αντέφεση των κεφαλαίων που συνέχονται αναγκαίως με τα προσβληθέντα με την έφεση. Η χρηματική ικανοποίηση θεωρείται αναγκαίως συνεχόμενο κεφάλαιο με το κεφάλαιο της αποζημίωσης.
[...] Η αντέφεση της ενάγουσας - αντεναγομένης, ως εφεσίβλητης, ασκήθηκε κατά τις νόμιμες διατυπώσεις (βλ. άρθρο 523 παρ. 2 ΚΠολΔ), καθ` ο δε μέρος στρέφεται κατά τα κατωτέρω κατά κεφαλαίου αναγκαστικά συνεχομένου με το εκκληθέν, δηλ. καθ` ο μέρος ανάγεται στην επιδικασθείσα με την εκκαλουμένη απόφαση στην εφεσίβλητη χρηματική ικανοποίηση, η οποία αναγκαστικά συνέχεται με το προσβληθέν με την υπό κρίση έφεση κεφάλαιο, που ανάγεται στην επιδικασθείσα με την ίδια απόφαση στην εφεσίβλητη περιουσιακή αποζημίωση για προκληθείσα από τον εκκαλούντα με υπαίτια προσβολή της προσωπικότητας της εφεσήβλητης υπαναχώρησή της από την κατωτέρω μνηστεία των διαδίκων είναι παραδεκτή (βλ. άρθρο 523 παρ. 1 ΚΠολΔ) και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω ουσιαστικά. Καθ` ο όμως μέρος η αντέφεση ανάγεται σε αξίωση του εκκαλούντος από αδικαιολόγητο πλουτισμό της εφεσίβλητης για δώρο - περιδέραιο - που δόθηκε κατά την εκκαλούμενη από τον εκκαλούντα στην εφεσίβλητη κατά τη διάρκεια της μνηστειας τους, που ήδη λύθηκε, δεν ανάγεται ούτε συνέχεται αναγκαστικά με το εκκληθέν ως άνω κεφάλαιο της περιουσιακής αποζημίωσης, και πρέπει, συνεπώς να απορριφθεί η αντέφεση κατά το μέρος της τούτο (που αφορά δηλ. το ανωτέρω δώρο) ως απαράδεκτη κατ` άρθρο 523 παρ. 1 ΚΠολΔ. Σημειώνεται ότι δεν τίθεται ζήτημα εκτίμησης της αντέφεσης καθ` ο μέρος είναι απαράδεκτη ως έφεσης καθόσον εκτός του ότι η αντέφεση ασκήθηκε με την επιβαλλόμενη κατ` άρθρο 523 παρ. 2 ΚΠολΔ κατάθεση του δικογράφου της στη γραμματεία του δευτεροβαθμίου Δικαστηρίου (Εφετείου τούτου) και όχι στη γραμματεία του Δικαστηρίου, που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, όπως απαιτείται για την έφεση κατ` άρθρο 515 παρ. 1 ΚΠολΔ, η εν λόγω ανεφεση κατατέθηκε την 10.1.1989 (πράξη κατάθεσης 21/1989), ήτοι όταν είχε παρέλθει πλέον η προθεσμία προς άσκηση έφεσης κατά της προσβαλλόμενης απόφασης αφού η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε με επιμέλεια της εφεσίβλητης στον εκκαλούμενο την 24.1.1988 (βλ. άρθρα 518 παρ. 1, 532 ΚΠολΔ, και το νόμιμα προσκομιζόμενο κεκυρωμένο αντίγραφο της εκκαλουενης με τη σχετική επισημείωση δικ. επιμελητή).
Κατά το άρθρο 1347 παρ 1 ΑΚ αν κάποιος από τους μνηστευμένους διαλύσει τη μνηστεία χωρίς σπουδαίο λόγο, έχει υποχρέωση να αποζημιώσει τον άλλο ή τους γονείς του, καθώς και κάθε τρίτον που ενήργησε στη θέση των γονέων, για τη ζημία που έπαθαν εξαιτίας δαπανών ή άλλων μέτρων που έλαβαν με την προσδοκία του γάμου αφού ληφθούν υπόψη και οι ειδικές περιστάσεις, κατά δε την παρ. 2 του ίδιου άρθρου 1347 ΑΚ η ίδια υποχρέωση βαρύνει και το μνηστευμένο που προκάλεσε υπαίτια τη δικαιολογημένη διάλυση της μνηστείας από τον άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκαν, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, τα ακόλουθα, σε σχέση με τα ταχθέντα αντίστοιχα με την ανωτέρω πράξη στους διαδίκους προς απόδειξη θέματα: Λίγο διάστημα μετά τη, συνομολογουμένη, μνηστεία των διαδίκων, που έγινε το Σεπτέμβριο 1984, οι διάδικοι εγκαταστάθηκαν στην οικία (διαμέρισμα), όπου κατοικούσε ο εναγόμενος στο Μενίδα Αττικής. Ο εναγόμενος εργαζόταν σε εταιρεία ηλεκτρικών ειδών, τα δε απογεύματα ως ελεύθερος επαγγελματίας - επισκευαστής ηλεκτρικών συσκευών, ενώ η ενάγουσα εργαζόταν αρχικά σε εταιρεία καλλυντικών και αργότερα στο υποθηκοφυλακείο Μενιδίου (Αχαρνών). Η συμβίωση όμως των διαδίκων δεν υπήρξε αρμονική από υπαιτιότητα αποκλειστικά του εναγομένου, ο οποίος φερόταν βάναυσα και βίαια στην ενάγουσα. Ειδικότερα, συχνά τα βράδια ο εναγόμενος επέστρεφε μεθυσμένος και απρόκλητα χειροδικούσε κατά της ενάγουσας. Το Πάσχα 1985 οι διάδικοι επισκέφθηκαν τους γονείς του εναγόμενου στο Καρποχώριο Καρδίτσας, την δε ημέρα του Πάσχα εκείνου ο εναγόμενος χτύπησε πάλι την ενάγουσα. Κατόπιν τούτου, η ενάγουσα έπαθε νευρικό κλονισμό και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Καρδίτσας για παροχή πρώτων βοηθειών (βλ. ιδίως το επικαλούμενο και νόμιμα προσκομιζόμενο, συνεκτιμώμενο δε με το όλο υπόλοιπο αποδεικτικό υλικό, υπ` αριθ. 11758/1986 πιστοποιητικό του νοσοκομείου αυτού). Κατόπιν τούτων, η ενάγουσα δικαιολογημένα λόγω αποκλειστικής υπαιτιότητας του εναγομένου, υπαναχώρησε από τη μεταξύ τους μνηστεία με προφορική προς αυτόν δήλωσή της το καλοκαίρι 1985.
Επομένως, δεν έσφαλε ως προς την εκτίμησης του αποδεικτικού υλικού η εκκαλουμένη οριστική απόφαση, που έκρινε όπως ανωτέρω και - συνακόλουθα - δέχθηκε ως και βάσιμη ουσιαστικά την ένδικη αγωγή κατά το κονδύλιο της περιουσιακής αποζημίωσης για προκληθείσα από υπαιτιότητα του εναγομενου διάλυση από την ενάγουσα δικαιολογημένα της ως άνω μνηστείας για ποσό 90.000 δραχμών - μη αμφισβητούμενο καθεαυτό - και απέρριψε ως ουσιαστικά αβάσιμη την κατά την πρώτη επ` ακροατηρίου συζήτηση της υπόθεσης ασκηθείσα από τον εναγόμενο με τις προτάσεις του ανταγωγή κατά το κονδύλιο της για αποζημίωση του εναγομένου για υπαίτια από την ενάγουσα διάλυση της ιδίας μνηστείας. Πρέπει, συνεπώς, η υπό κρίση έφεση του εναγόμενου, η οποία με τον μοναδικό λόγο της υποστηρίζει τα αντίθετα ως προς την υπαιτιότητα για τη διάλυση της ως άνω μνηστείας, να απορριφθεί ως αβάσιμη. Το εύλογο ποσό της χρηματικής ικανοποίησης, που δικαιούται κατά τα άρθρα 57, 59, 914, 932 η ενάγουσα από τον εναγόμενο για τη γενομένη υπαίτια από αυτόν προσβολή προσωπικότητά της, κατά συνεκτίμηση όλων των ως άνω αποδειχθέντων πραγματικών περιστατικών, ιδίως δε της βαρύτητας της γενομένης στην ενάγουσα προσβολής, του βαθμού του πταίσματος του εναγομένου της έλλειψης πταίσματος της ενάγουσας και της οικονομικής κατάστασης τνω μερών, δεν υπερβαίνει, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το ποσό των 100.000 δραχμών, που για την αιτία αυτή επιδικάσθηκε με την εκκαλούμενη οριστική απόφαση στην ενάγουσα σε βάρος του εναγόμενου, κατά μερική αποδοχή ως και ουσιαστικά βάσιμου του αντίστοιχου κονδυλίου της ένδικης αγωγής. Συνεπώς, η ανωτέρω αντέφεση, κατά τον περί του αντιθέτου λόγο της δηλ. καθ` ο μέρος ασκήθηκε παραδεκτά κα ατα προεκτεθέντα, είναι αβάσιμη και πρέπει να απορριφθεί.
