Περίληψη: Πολιτική δικονομία. Ανακοπή για την ακύρωση διαταγής πληρωμής. Απαράδεκτη η προβολή από τον ανακόπτοντα νέων λόγων ανακοπής για πρώτη φορά με την έφεσή του κατά της απόφασης που απέρριψε την ανακοπή ή με την αίτηση αναιρέσεως. Το αυτό ισχύει και επί λόγων οι οποίοι αφορούν ισχυρισμούς που αναφέρονται στα άρθρα 269, 527, 562 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ., γιατί έναντι των τελευταίων αυτών γενικών διατάξεων κατισχύει, λόγω της ειδικότητάς της, η διάταξη του άρθρου 585 παρ. 2 εδ. β` Κ.Πολ.Δ., κατά την οποία νέοι λόγοι ανακοπής, μπορούν να προταθούν μόνο με πρόσθετο δικόγραφο, που κατατίθεται στη γραμματεία του δικαστηρίου προς το οποίο απευθύνεται η ανακοπή και κοινοποιείται οκτώ ημέρες πριν από τη συζήτηση. Απαίτηση απορρέουσα από το κλείσιμο αλληλόχρεου λογαριασμού. Απαράδεκτος ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντα για πρώτη φορά στην αναιρετική δίκη ότι στην εκδοθείσα διαταγή πληρωμής δεν αναφέρεται η καταγγελία για το κλείσιμο του αλληλόχρεου λογαριασμού. Εγγύηση. Προϋποθέσεις ελευθέρωσης εγγυητή. Το δικαστήριο απορρίπτει την αναίρεση κατά της υπ’αριθμ. 17/2011 αποφάσεως του Εφετείου Θράκης.
[...] Η κατά το άρθρο 632 Κ.Πολ.Δ. ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής, η οποία αποτελεί ειδική μορφή της ανακοπής των άρθρων 583 επ. Κ.Πολ.Δ., ασκείται όπως και η αγωγή. Γι` αυτό πρέπει στο δικόγραφό της να περιέχονται, κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, όλες οι ενστάσεις κατά του κύρους της διαταγής πληρωμής, βάσει δε της ισχύουσας και στη δίκη της ανακοπής αρχής της συζητήσεως, το δικαστήριο δεν δικαιούται να εξετάσει αυτεπαγγέλτως πλημμέλειες της διαταγής πληρωμής που δεν προτάθηκαν παραδεκτά με κύριο ή πρόσθετο λόγο ανακοπής. Νέοι λόγοι, μη περιεχόμενοι στο δικόγραφο της ανακοπής, δεν επιτρέπεται να προταθούν από τον ανακόπτοντα για πρώτη φορά με την έφεσή του κατά της απόφασης που απέρριψε την ανακοπή ή με την αίτηση αναιρέσεως και αν ακόμα οι λόγοι αυτοί αφορούν ισχυρισμούς που αναφέρονται στα άρθρα 269, 527, 562 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ., γιατί έναντι των τελευταίων αυτών γενικών διατάξεων κατισχύει, λόγω της ειδικότητάς της, η διάταξη του άρθρου 585 παρ. 2 εδ. β` Κ.Πολ.Δ., κατά την οποία νέοι λόγοι ανακοπής, μπορούν να προταθούν μόνο με πρόσθετο δικόγραφο, που κατατίθεται στη γραμματεία του δικαστηρίου προς το οποίο απευθύνεται η ανακοπή και κοινοποιείται οκτώ ημέρες πριν από τη συζήτηση (Α.Π. 370/2012, Α.Π. 1313/2007). Εξ άλλου, κατά το άρθρο 112 περ.β` Εισ.Ν.Α.Κ., "Ο αλληλόχρεος λογαριασμός κλείνει περιοδικά κάθε εξάμηνο, εκτός αν συμφωνήθηκε διαφορετικά, όχι όμως και σε διαστήματα μικρότερα από ένα τρίμηνο. Καθένα από τα μέρη μπορεί οποτεδήποτε, με καταγγελία του, να θεωρήσει ότι ο λογαριασμός έκλεισε οριστικά, οπότε ο δικαιούχος του καταλοίπου έχει δικαίωμα να το απαιτήσει αμέσως".
Στην προκειμένη περίπτωση, η αναιρεσείουσα προσάπτει με τον πρώτο λόγο της αιτήσεως αναιρέσεως στο Εφετείο την πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθ. 1 και 19 Κ.Πολ.Δ. και ειδικότερα, ότι παραβίασε ευθέως και εκ πλαγίου την διάταξη του άρθρου 112 περ. β` Εισ.Ν.Α.Κ., διότι στην ένδικη διαταγή πληρωμής δεν αναφέρεται καμμία καταγγελία για το κλείσιμο του αλληλοχρέου λογαριασμού και το Εφετείο θεώρησε, ότι για το κλείσιμο του αλληλοχρέου λογαριασμού και την επιδίκαση του καταλοίπου δεν είναι αναγκαία ρητή καταγγελία, αλλά αρκεί απλή αναγνώριση από τον οφειλέτη, σε κάποιο χρονικό σημείο, πριν από το οριστικό κλείσιμο του λογαριασμού, του τρέχοντος υπολοίπου. Οπως όμως προκύπτει από το δικόγραφο της ανακοπής κατά της διαταγής πληρωμής, την οποία άσκησε η αναιρεσείουσα, η ίδια δεν επρότεινε με την ανακοπή της τον ισχυρισμό αυτόν, ο οποίος προτείνεται στην προκειμένη περίπτωση για πρώτη φορά ενώπιον του Αρείου Πάγου. Επομένως, ο λόγος αυτός της αιτήσεως αναιρέσεως είναι απαράδεκτος. Κατά το άρθρο 862 Α.Κ. ο εγγυητής ελευθερώνεται, εφόσον από πταίσμα του δανειστή έγινε αδύνατη η ικανοποίησή του από τον οφειλέτη. Με τη διάταξη αυτή τίθεται ο κανόνας της ελευθερώσεως του εγγυητή, εάν από πταίσμα του δανειστή έγινε αδύνατη η ικανοποίησή του από τον οφειλέτη. Πταίσμα του δανειστή συνιστά όχι μόνον ο δόλος και η βαριά αμέλειά του περί την ύπαρξη της απαιτήσεως, αλλά και η ελαφρά αμέλεια, εκδηλώνεται δε είτε με ενέργειες είτε με παραλείψεις, ένεκα των οποίων έγινε αδύνατη η ικανοποίησή του από τον πρωτοφειλέτη. Η εφαρμογή της διάταξη αυτής δεν αποκλείεται από τυχόν εκ των προτέρων παραίτηση του εγγυητή εκ του κατ` άρθρο 855 Α.Κ. δικαιώματος διζήσεως. Στην προκειμένη περίπτωση, το Εφετείο δέχθηκε με την προσβαλλομένη απόφασή του τα ακόλουθα: "... Από τα αυτά, ως άνω αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε, αφενός ότι μέχρι και τον Ιούνιο του 1993 εξοφλούντο εμπροθέσμως οι πιστώσεις [γεγονός άλλωστε που ομολογείται και στην ανακοπή ... " ......... Διότι από του θανάτου του ........ εγγυητού την 23η-9-1978 η καθ` ης εχορήγησε ... αλλεπαλλήλους κατ` έτος πιστώσεις (σιτοδάνεια) μέχρι και το έτος 1993 μηδενίζουσα καθ` εκάστην ετήσια χορήγηση τις προηγούμενες οφειλές ...], αφετέρου ότι, ενόψει της μέχρι τότε συνεπείας της πιστούχου, δεν ήταν δυνατό να προβλεφθεί από την καθ` ης τράπεζα το, κατά το επόμενο έτος (1994), προκύψαν "αναξιόχρεο" αυτής". Ακολούθως δε το Εφετείο απέρριψε κατ` ουσίαν τον εκ του άρθρου 862 Α.Κ. λόγο της ανακοπής. Με αυτά τα οποία δέχθηκε το Εφετείο, ορθώς ερμήνευσε και εφάρμοσε την διάταξη του άρθρου 862Α.Κ. και περιέλαβε επαρκείς και σαφείς αιτιολογίες και συνεπώς ο από το άρθρο 559 αριθ. 1 και 19 Κ.Πολ.Δ. δεύτερος λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως, με τον οποίο η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται τα αντίθετα, είναι αβάσιμος. Ακολούθως, πρέπει να απορριφθεί η κρινομένη αίτηση αναιρέσεως και να καταδικασθεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ: Απορρίπτει την από 11 Απριλίου 2011 αίτησης για αναίρεση της υπ` αριθ. 17/2011 αποφάσεως του Εφετείου Θράκης. Καταδικάζει την αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης, τα οποία ορίζει σε δύο χιλιάδες επτακόσια (2.700) ευρώ.
